Μαύρα Σκυλιά!

Το βαγόνι κυλάει

στις ράγες με την ανάσα μου 

αγγίζω κλειστό γυαλί,

-ο ήχος του τραίνου μου σφυρίζει παντού-

Είμαι μόνη, τα μάτια μου κλείνουν, 

Δεν θυμάμαι πια τις λέξεις σου

Μια γυναίκα με πλησιάζει 

κάθεται απέναντι μου

-τρέχει αίμα από τα δάκτυλα της-

Δεν μπορώ να δω το πρόσωπο

μόνο τη βαλίτσα στο πλάι μας

να ανοίγει αργά

-τα μάτια μου σε ψάχνουν-

-ο ήχος του τραίνου που σφυρίζει  μεγαλώνει-

Δύο δυνατά χέρια ξεπροβάλλουν

το κορμί  κινείται μέσα στο ψεύτικο δέρμα

η γυναίκα απέναντι μου επαναλαμβάνει

το όνομά μου ξανά και ξανά

-μου μοιάζει-

σαν να γεννηθήκαμε μαζί

-ουρλιάζει σαν τον ήχο του τραίνου που σφυρίζει-

Κουνάει το κεφάλι και το σώμα της σείεται σαν κραυγή

Και τότε χάνεται από μπροστά μου

Μόνο εγώ και  ο ξένος

Αυτός που βγήκε μέσα από ψεύτικο δέρμα

και βία

Είναι όμορφος σαν πεθαμένο όνειρο

κι από τα δάκτυλα του τρέχει αίμα

Χορεύει  αγγίζοντας τη γυμνή του σάρκα

όταν βλέπω παντού σ’ αυτήν τις λέξεις μου

-αυτές που μ' ελέγχουν-

παντού και πάντοτε

δεν ξέρω γιατί

αλλά δεν μπορώ

να τραβήξω το βλέμμα από πάνω του

χορεύει και σείεται

το αίμα τρέχει

τότε κλείνω τα μάτια μου 

και βλέπω το σπίτι να καίγεται

και μόνο αίμα στο πάτωμα

-τα ανοίγω-

μόνη εγώ 

περπατώ και τότε

παντού ξαφνικά λάμψη λευκή

το βαγόνι γεμίζει δέντρα

εγώ και απέναντί μου 

η γυναίκα με το πρόσωπο

ίδιο με μένα να χάνεται  

χαμογελώντας

μέσα σε ψηλά δέντρα και φως

Η ΔΑΦΝΗ ΝΙΚΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗΝ ΓΚΑΛΕΡΥ ΔΙΑΤΟΠΟΣ.

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ www.e-poema.eu