Αγανάκτησα πια!!

Βαρέθηκα να ακούω το ίδιο βιολί κάθε φορά που ξεκινά η συζήτηση για την απεργία. Δεδομένου ότι κι εγώ είμαι σ΄αυτούς που ταλαιπωρούνται ρωτάω, το πρόβλημα είναι ποιοι απεργούν τελικά ή γιατί δεν απεργούν οι υπόλοιποι;
Που είμαστε όλοι εμείς; Εμείς που «απέχουμε» τρομαγμένοι, κρυμμένοι στο καβούκι μας, υπομένοντας μειώσεις μισθών, απολύσεις, φτώχεια, χρέη, ασυδοσία στις δουλειές μας, αδυναμία αγοράς ακόμα και των πιο βασικών αγαθών, υποβάθμιση σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας και της ζωής των παιδιών μας.

Ο ιδιωτικός τομέας δεν απεργεί για να μην χάσει τη δουλίτσα των 800 και 900 ευρώ. Δεν απεργεί γιατί εκβιάζεται από χίλιες μεριές. Δεν απεργεί γιατί  τα πουλημένα συνδικάτα διάθεση δεν έχουν να ηγηθούν μιας συνολικής αντίδρασης. Το πρόβλημα όλων αυτών που απεργούν δεν είναι το μεροκάματο που χάνουν και η αδιάλλακτη θέση των κυβερνώντων που τους απαντά "δε πάτε να κόψετε το λαιμό σας" είναι οι υπόλοιποι που είναι χειρότερα από τους ίδιους και το μόνο που βλέπουν σαν πρόβλημα είναι "οι δυσκολίες"  που δημιουργούνται.

Βαρέθηκα να καταντάμε χειρότεροι. Μια κοινωνία που στο άμεσο μέλλον θα έχει χιλιάδες ανθρώπους που θα πεινάνε θα έπρεπε να έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα να ανησυχεί. Και ναι σε ένα κράτος που είναι υπό «μερική» κατοχή, που η οικονομία του πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, που η ανεργία καλπάζει, που τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, που ένας στους 2 συνταξιούχους παίρνει σύνταξη που είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας, πρέπει να βρούμε τα κότσια να σταματήσουμε τον κατήφορο. Γιατί δεν θέλω να γίνω όπως όσοι μένουν στην Αθήνα. Γιατί δεν θέλω να είμαι στους δρόμους. Γιατί δεν θέλω να μην μπορώ να βγω από το σπίτι μου. Γιατί δεν θέλω να κλειδαμπαρώνομαι.

Γιατί θέλω να ζω ελεύθερος! Αηδία καταντήσαμε όλοι μας. Άκουσον κάνουν απεργία επειδή… δεν θα μειωθεί ο μισθός τους. Όλοι εμείς τι θα πρέπει να κάνουμε; Να πάρουμε τα όπλα;