Το κλειδί της ζωής ΜΑΣ ανήκει

''....έτσι απλά, ονειρέψου, τι πιο ασφαλές; Από μικρά παιδιά αυτό ξέρουμε να κάνουμε, ποιος ο λόγος να το εγκαταλείψουμε τώρα;
Με τα όνειρα ξεφεύγουμε από ό, τι μας πληγώνει και μας πονάει, από την καθημερινότητα που αρκετές φορές είναι σκληρή. Είναι ο κόσμος μας, κανείς δεν μπορεί να μπει, αν δεν το επιτρέψουμε και κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει να βγούμε αν δεν το θέλουμε.
Οι ρυθμοί που ακολουθούμε είναι έντονοι, κάθε μέρα ολοένα και εντονότεροι. Σκέψεις, διαρκείς σκέψεις και προβλήματα, συχνά χωρίς λύση, τριγυρίζουν στο μυαλό μας. Το παρελθόν συναντά το παρόν και αυτό με τη σειρά του το μέλλον. “Χμ… νυχτώνει, ευκαιρία να χαλαρώσω, θα ξαπλώσω και όλα θα εξαφανιστούν… Θα κατεβάσω τα στόρια. 

Αχ, πόσο λάθος έκανα, εμφανίστηκαν ξανά, όλα από την αρχή και πιο διογκωμένα. Διφορούμενα και περίεργα. Μπλέξιμο...''.

Ό,τι μας απασχόλησε την ημέρα ή τις ημέρες που πέρασαν, από το πιο μικρό και ασήμαντο μέχρι το πιο σπουδαίο, κάνει την εμφάνισή του το βράδυ, στον ύπνο μας… Κι όμως μπορούμε να αποδράσουμε, όχι το βράδυ, τότε λειτουργεί το ασυνείδητο και είναι δύσκολος αντίπαλος. Το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, όποτε θέλουμε, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ανοίξουμε την πόρτα. Έχουμε το κλειδί, πιστέψτε με. Είναι όμορφα εκεί, ήσυχα, έχει χρώματα, όχι μόνο άσπρο και μαύρο. Α, και το σημαντικότερο, μπορούμε να μπαίνουμε όποτε το έχουμε ανάγκη, βοηθάει, όχι στο να κλείσουμε τα μάτια στα προβλήματά μας και στις δυσκολίες μας, αλλά στο να τα δούμε με άλλο μάτι, πιο αισιόδοξα!
Ας το κάνουμε, αξίζει τον κόπο… Είναι συνειδητή επιλογή, είναι η απόδρασή μας, έστω και για λίγο.

Μαρία Μήτσιου
Καθηγήτρια Ειδικής Φυσικής Αγωγής, Υπ. Διδάκτωρ ΑΠΘ